2009/12/30

Felicxan novan jaron 2010 !


Kara gesamideanoj,
Saluton el Nepalo.
Mi deziras al vi felicxan, sanan, sukcesan kaj amoplenan novan jaron 2010. Estu la laro pli prospera, laboerema jaro. Kaj, via ago de Esperanto-movado estu pli vigla.

Sincere,
Razen Manandhar

2009/12/15

Zamenhoftago celebrita en Nepalo




Ni hodiaŭ celebris la naskiĝtagon de D-ro Lazaro Ludoviko Zamenhofo, la kreinto de Esperanto. Estas lia 150a naskiĝtago, fakte, en Katmando.

Por tio, ni, la membroj de Esperanto-Klubo de Katmando (EKKo), matene iris al Suajambhu, la montento apud Katmando, kie troviĝas sanktejo "stupao" budhisma.
Ni estis ses : Mi, Anil, Navindra, Kailash, Rina kaj Sharmila. Ni bruligis butelampojn omaĝe al la Budho kaj preĝis ke nia laboro por Esperanto-movado estus fukcesa dum venonta jaro. Ni tiel celebris la 150an naskiĝtagon de Zamenhofo.

La sanktejo estas nun renoviganta. Kaj ĝi estas unu el la zonoj kiuj farigas Katmandon kiel Monda Heredaĵo de UNESKO. Homoj kredas ke tiu ĉi sanktejo estis kreita antaŭ miloj da jaroj, antaŭ ol al kreo de Katmando-Valo. Tiam, la valo estis granda lago kaj estis la monteto sur kie floris lotuso de la Budho.

Ni samtempe decidis ke hodiaŭ (la 15a de decembro) estu ankaŭ naskiĝtago de EKKo.

Poste ni promesis la sanktejon kun la verda standardo kaj fine fotis sin. Kolumboj flugis kiam ni promenis ĉirkaŭe.

Aperis reklamo de EKKo pri la naskiĝtago de Zamenhofo en la loka ĵurnalo "Sandhya Times" hodiaŭ.

Kaj, vespere, ni celebris la tagon ĉe la oficejo de NEspA. Mi iris je la 5.00a vespere kun Navindra, Anil kaj Kailash. Estis tie Bhart, Poshraj, Philip, Subhas, Hareram kaj alia junulo. Estis mallume. Bharat parolis pri lia tezo kaj Philip parolis pri ideo de Esperanto. Mi legis poemon de William Blake, tradukita en Esperanto. Mi montris al ili la anoncon pri Zamenhoftago.

Ni provis kanti la himnon sed ne povis cxar tiam ni ne povis trovi la kopion de gxi.

Mi tre bedaŭras ke homoj en Nepalo nuntempe ne volas partopreni en Espernto-aranĝoj. Ĉi jara Zamenhoftago en Nepala Esperanto-Asocio ja estis vere pala.

Oni ofte diras en internaciaj forumoj ke la Esperanto-movado estas tre viglas en Nepalo. Mia demando: kie mi vidu tiun viglecon? Nur dum senpagaj manĝado? Ĉu ili estas esperantistoj kiuj venas al la asocio nur tiam kiam oni donas senpagajn manĝaĵojn? Mi memoras multajn vizaĝojn tiajn. Ĉu tio estas vere movado?

Zamenhoftago esta la plej grava tago por ĉiuj esperanstistoj. Ili memoras ke kreinton, legas, aŭkustas pri lia vivo. Kaj ankaŭ legas ion en Esperanto kaj promesas ke li aŭ ŝi laboros dum la jaro por la Esperanto-movado. Sed, mi vidis ke nur estis ses homoj en la oficejo de NEspA ĉi jare. Nur ses!!!

La estrara komitato mem havas 11 membrojn. Mi memoras, ke ili estis tre feliĉa kiam oni anoncis iliajn nomojn kiel estraranoj. Sed nur du inter ili povis veni por danki al d-ro Zamenhof pro lia mirinda kreo de la lingvo. Kaj ankaŭ ne troviĝis memroj de pasintaj estraraj komitatoj, aŭ almenaŭ prezidantoj. Kaj aparte, tri geesperantistoj vizitis al Bjalistoko por partoreni en la UK ĉi jare. Eĉ ili ne venis. Ĉu ili jam forgesis ke multaj homoj helpis ilin partopreni kaj loĝi en tiu mutekosta urbo? Eĉ tiu persono ne venis kiu postilis postenon de nepala ano de KAEM, kaj kiu skribis ke jam 600 homoj lernis Esperanton en Nepalo. Do, kie estas la esperanto-movado en Nepalo?

Estas tre bedarŭinda parto de la movado en Nepalo ke oni venas al asocio nur por serĉi eblecon vojaĝi senpage per Esperanto, aŭ por trovi alian profiton, sed neniu serioze pensas pri la fundamentoj de Esperanto. De dekoj da jaroj oni restas komencantoj kaj tiuj pli laŭte balbutas kiam venas eksterlandanoj riĉaj. Ho dio!

2009/12/10

Tago de Homaj Rajtoj

Hodiaŭ estas Tago de Homaj Rajtoj. Oni montris intereson pri la malplibonĝanta situacio de homaj rajtoj en Katmando. Estis kelkdek programoj hodiaŭ eble. Mi esti en unu el tio.
Ĉu oni parolas pri homaj rajtoj ĉi tie? Mi dubas. Ĉar ni vivas en tiu lando kiel policanino estis seksatakita de kunlaborantaj policanoj grupe(kaj la policanoj estis liberigitaj), ĵurnalistino estis atakita surstrate, virino estis bruligita de sia edzo, virino estis vendita de pseudo-amanto, homoj mortas pro manko de manĝaĵoj kaj centoj da homoj lasas landon ĉar ili ne povas vivi tie ĉi kaj serĉas laboron en aliaj landoj. Oh… estas longa rakonto de bedaŭrindaĵoj. Kaj, aliflanke, politikistoj ĝuas monon akiritan per korupto. Hieraŭ estis tago kontarŭ korupto. Kaj celebrado de tiuj sanktaj tagoj en Nepalo estas kvazaŭ satiro. Miloj da homoj mortas en Nepalo ĉar ili ne havas laboron kaj mankas mono por aĉeti rizon (aŭ eĉ ne aĉeteblas) kaj unu el nia ministrino vojaĝis al Singapuro kaj elspezis pli ol 100,000 rupioj (1,352 USD) tage. Eble vi scias ke pli ol duono de nepalanoj gajnas malpli ol 1 USD tage. Imagu!
Jes, almenaŭ malgranda grupo da homoj eklernas ke baldaŭ venos ĥaosaj tagoj (ĝi nun mem estas sufiĉe ĥaosa). Kelkaj politikistoj jam esprimas ke nuna Konstitucia Asembleo ne finverkos konstitucion kaj la prezidanto subite fariĝos autoritatoro. Multaj politikistoj simple ne volas okazigi baloton ĉar ili scias ke ili jam fariĝis tiom fifamaj ke ili ne venkos ĝin dum venonta fojo.
***
Hodiaŭ okazis filmfestivalo pri montoj en Katmando, nome, "The 7th Kathmandu International Mountain Film Festival 2007". Venis multaj filmoj aŭ filmetoj el diversaj landoj por surekraniĝi. Mi ĝuis la svisan filmon pri ilia malsukesa grimpado al Monto Manaslu. Do? Mi iam legis ke ekzistas Esperanto-grupo de montgrimpantoj. Eble estos interesa labori kun ili, kvankam mi mem ne estas grimpanto.
***
Cetere okazas Internacia konfernco pri mondvarmiĝo en Dana urbo de Kopenhageno (Mi ne jam scias ĉu li devis gastigi iun esperantiston el Nepalo tiuokaze). Mi jam diris kiom malriĉas Nepalo, kaj vidu pli ol 600 homoj el tiu ĉi lando jam vojaĝis tien, por partorepni. Krom kelkaj, ĉiuj neniam antaŭe eĉ parolis pri etoso kaj mondvarmiĝo, kaj kiam ili vidis eblecon vojaĝi senpage, je kotizo de takso-pagantoj, ili portis maskon de etoso-amantoj kaj tuj flugis. Mi opinias ke ili devas veni al Nepala Esepranto-Asocio. Oh, mi legis ke putinoj en Danio ofertas senpagan sekson al la partoprenantoj, mi ne scias kiom da nepalanoj sukcesos ricevi tion kaj kiom revenos kun Aidoso aŭ similaj malsanoj.

2009/12/07

2009/12/05

Okazis jara kunveno de Nepala Esperanto-Asocio



Okazis jara kunveno de Nepala Esperanto-Asocio hodiaŭ. La venejo estis la tejo-vendejo de la virina lernejo "Kanya School" ĉe Dilli Bazar en Katmando. Estis en tute 38 homoj.

Kiel ĉiam, multa el ili estis tiuj kiuj videblas nur unufoje en jaro. Ankaŭ Mukundo venis malfrue, li diris ke li estis tre okupita.

Ĝenerala Sekretario presentis la jaran raporton kaj kasisto prezentis la kasraporton. La ĝenerala sekretairo konfesis, " La estraro de NEspA ne sukceis fari pli. Kvankam ni decidis multon en la protokolo, pro la diversaj kialoj ni ne povais plenumigi la planon." Li ankaŭ diris ke Kaj la kasisto presentis bilancon de Rupioj 1,185,845 (USD 16,024).

Himlal, Poshraj kaj Indu rakontetis pri iliaj spertoj en la UK en Bjalistoko.

Venis donacoj (belaj globo-krajonoj) el Koreio. Multaj el ni ricevis tion. Dankon al la sendinto.

Mi raportetis pri mia instruado en "School of Creative Communications" kaj diris ke la nova klubo de la gelernantoj jam okazigis santendaron en Balambu kaj alia estas okazonta en Dhading.

Indu diris ke ŝi ne plu volas estis KAEMano kaj do petis proponon de kandidatoj. Mukundo donis lian nomon kaj ankaŭ mi. Oni petis al ni ke ni interkonsentiĝu. Sed kaj neniu inter ni faris tion. Do, voĉdono estis okazonta kaj do, mi diris ke se devas okazi voĉdono, mi volonte donacos tiun postenon al Mukundo. Li venis al mi por danki. Mi multe esperas ke venonta KAEMano donos al ni daŭran inforomon kaj ne okazu denove tiel ke mi devos peti informon rekte al KAEM-prezidanto, eĉ pri nepalaj aferoj. Oni simple ne rajtas kaŝi veron. Samtempe, mi devas vidi ĉu li laboros kiel eksprezidanto de NEspA aŭ direktoro de Nepala Esperanto-Lernejo.

Navinlal denove protestis ke ni ne havu du poŝtkestojn (tion li faris antaŭ unu jaro, kaj la estrarao konsentis sen oni simple ne faris tion) kaj malsukcesis. Mi preferis estis silenta hodiaŭ sed devis ion diri. Ankaŭ venis demando pri invitilo de Japana Esperanto-Asocio al NEspA. MI diris ke kaŝi invitilojn estas kutimo de NEspA ekde 1994 kaj kiam ni vidis ke iu ne kontata neesperantisto jam vojaxis al Koreio kaj neniu scias ĉu li revenis aŭ ne kaj oni simple ne respondecas pri la invitilo de Japanio, tio estas suspektinda. La ĝenerala sekretario rekte diris ke ni ne plu parolu pri tio.

Dume, miaj gelernintoj aliĝis al NEspA. Strange, ili pagis membro-kotizon kaj ricevis kvitancon, sed la prezidanto agnoskos ilian membrecon poste.

= =

De la kunvenejo, mi kaj miaj gelernantoj iris al la loko kie la ministro de informado Shakar Pokhrel donis unua-taga ŝtampon al la poŝtmarko kun la portreto de fama nepala artisto "Tej Bahadur Chitrakar". Li naskitĝis en la jaro 1898 kaj forpasis 1971. Li estis unu el tiuj artistoj kiuj enkondukis modernan pentrarton al nepala tradicia arto teĥniko. Nepala registaro malofte honoras artistojn.

2009/12/01

Pri Jara Kongreso de NEspA

Mi subite trovis retmesagxon de la gxenerala sekretario de NEspA Bhart Ghimire. Li invitis min al la jara kongreso, kiu okazos la 5an de decembro. Bonega afero, cxiel.

La estraranoj scias ke ni havas statuon kaj ni havas jenan regulon:
"15.por voki la jara kongreso aux speciala kunveno, speciala kunveno,almenaux antaux du semajnoj la skribita informo  sendos al membroj."

Do, restas nur kvar tagoj kaj jen venis la invitilo. Cxu ni prenu gxin kiel kontrauxstatua ago de nia gxenerala sekretario aux simple, blinde sekvu cxion kio okazas en nia amata asocio?

Mi tamen iros al la kunvenokaj ankaux petos al miaj lernintoj parotpreni kaj aligxi al gxi. Kaj mi multe esperas ke aperos la raporto de la gxenerala sekretario de pasinta jaro, kiun li forgesis prezenti dum jara kongreso antaux pli ol unu jaro.

Deziras al cxiuj sukcesan kongreson.




--
Razen Manandhar

2009/11/27

Festivalo de Gadhimai



La plej grava afero en Nepalo nun eble estas la festivalo de Nijgadh, en la suda parto de Nepalo.

Homoj ofertis pli ol 20,000 da buvalojn al la diino! Oni ne kalkulas kiom da kaproj, porkojn, kokidojn kaj musojn oni ofertis tie. Estis profesiaj bucxitoj kiuj vagis tie por elteni kapojn de ofertotaj animaloj en tiu kampo. Oni kredas le ofertinte animalojn, iliaj deziroj estos plenumigitaj de la diino Gadhimai.

Mi ankaux apartenas al tiu komunio, kie okazas animal-ofertadoj. Mi ne do tute malamas tiun tradicion. Sed vidi la amason de korpoj de bucxitaj buvaloj en jxurnaloj tio estas tro tro tro. Antauxe, mi ankaux planis viziti tien por "gxui" kaj foti. Sed poste mi ne povis kuragxi por doni tiom da doloroj al miaj okuloj.

Malgrana grupo de homoj protestis kontraux tio. Estis cxefe grividitaj de eksterlandanoj ( eble ankaux eksterlandaj monoj). Sed ili nenion povis fari. Estis iu sanktulo budhisma (el Tamang gento), kiu decidis ke ili mem iros tie por malpermesi sed li mem malaperis surstrate.

Mi opinias ke anstataux protesti kontraux la ago, oni devas iri al tiu komunimo kaj enkonduki ilin al pli deca civilizacio, por ke ili lasu tiun kulturon. Oni simple ne rajtas tiel paroli pri kulturoj de aliaj gentoj. Vidu, ecx ministro vizitis al tiu templo por pregxi.

La plej malbona afero en Nepalo estas, same kiel cxiam. La regantaj partioj sukceis agnoski sian bugxeton post tri monatoj, dank' al simpatio de Maoistoj, sen kio ili ne povis fari tion. Unu el maljuna politikisto devis vojagxi al Singapuro por kuracigxi (je kotizo de la registara mono) kaj lia filino pli multe da monon elspezis je acxetado! Nepalo neniam evoluos.

2009/11/22

Gratulon Prof So Gilsu!

Hieraŭ mi vizitis al NEspA oficejo. Mi ne havis tempon sed volis sidi tie ĉar estis tago de estrara kunveno. Estis tie Bharat, Indu, Nabil Lal, Narendra, Bishwa, Nabin Subedi kaj Philip. Al Poshraj mi renkontis ĉe sur la ŝtuparo. Do, ne okazis estrara kunveno kaj oni ne devis surskribis gravajn decidojn.

Estis granda libro pri Prof So Gilsu tie. Temas pri lia vivo kaj kontribuo por la Esperanto-movado. Estis ankaŭ artikoloj de Indu kaj Mukunda. Mi ankaŭ vidis mian foton sur la paĝo kie estis artikolo de Mukkunda. Mi memoris mian vojaĝon al Koreio en 1994 por partopreni en la UK. Mi ja estis nova esperantisto tie kaj ne havis sufiĉe de informo pri tia grandioza okazaĵo. Mi vidis ke Mukunda vojaĝos kaj ankaŭ vojaĝos Dipendra. Kaj do, mi esprimis mian deziron al S-ro Kim Young Ĝin kiu estis tiam en Katmando. Do, post longa kalkulo li kunsentis subteni min kaj al mia amiko Narendra Manandhar. Etis mia una internacia vojaĝo kaj nepre, unua Esperanto-vojaĝo.

En Koreio mi eksciis ke mi apartenis al tiel nomata "Azia Karavano". Tio eble estis same kiel grupo de invititoj al Azianoj en 2007 UK. Ne gravas, mia vojaĝo kaj loĝado ktp estis aranĝita dank' al S-ro Kim.

Mi memoris. Mi montris la manuskripton de Nepali-Esperanto kaj Espernato-Nepali vortaro, kompilita de mi, al Prof So kaj li aplaudis kaj diris ke li promesis subteni ĝian eldonadon. Mi diris ke ĝi estu eldonita de NEspA kaj li petis oficialan petleteron de la prezidanto de NEspA kaj tiama prezidanto dum du-semajna kunloĝado ne faris tion. Do, mi revenis malĝoje. Kvankam, post 15jara atendo, la vortaro estis eldonita dank' al ĉiuj kiuj helpis al ĝia eldono.

Mi volas gratuli al Prof So por lia longa laboro por al azia movado kaj kontribuo al la mondskala movado de Esperanto. Mi ĉiam memoras lian kuraĝigon al mi.

Nabinlal diris al mi ke la jara kunveno okazos en Kanya Campus.

Oni babilis pri iliaj spertoj dum vojaĝo al Japanio kaj aliaj landoj. Ankaŭ mi aŭdis pri iel deziro vojaĝi al Mongolio kaj prezo de vojaĝo.

2009/11/17

EKKo disdonis 107 okulvitrojn senpage


La Esperanto-Klubo de Katmando disdonis okulvitrojn senpage al 107 malsanuloj en la vilagxo de Balambu sabate, la 14n de novembro 2009. Tio estis la fino de la okulsantendaro kiun la klubo okazigis la 31an de oktrobro.

 

La bonzo Sukha transdonis al okulvitrojn en templo Pranidhipurna Mahavihar je nomo de la klubo.

 

La malsanuloj estis tre felicxaj ricevi belajn okulvitrojn kiuj donis novan vidon al ili kaj dankis kaj benis al la klubo kaj klubanoj por la bona laboro. La bonzo deziris ke ni povu denove ripeti tijn agon en aux Balambu aux en aliaj regionoj de la lando.

 

La 31an de oktobro, la santendaro, okazita de la klubo, donis sancxon al pli ol 550 homoj kuracigxi. Inter ili, 12 da homoj ricevis kataraktan operacion senpage. Tio sukcesigxis pro subteno de kuracistoj de BP Korala Lions Centro de Okulstudoj TU Teaching Hospital.

 

Atantuxe, mi iris al NEspA Oficejo post longa pauxzo. Ankaux estis Anil kaj Navindra kun mi.

 

Dum antauxaj du monatoj ne okazis sabataj kunvenoj pro festivalo Dasxamio kaj poste mi farigxis okupita, parte pro la santendaro kaj mia vojagxo al Japanio. Estis gxoja vidi Philip, Nabinlal kaj Sri tie. Poste venis Narendra kaj Poshraj, kaj ankaux Alinka.

 

Sri diris ke la asocio decidis peti permeson al KAEM por okazigi Azian Kongreson al Nepalo. Kaj por tio li mem kaj aliaj havas planon vojagxi al Mongolio. Tio estas bonega, laux mi. Kaj ankaux estis decidita ke okazos la jara kongreso en decembro.

 

Kiel kutime, ni babilis pri kelkaj esperanstistoj kaj politiko. Cetere oni demandis pri la santendaro kaj mi klarigis pri la afero. Anil kaj Navidro ankaux klarigis pri iliaj spertoj, kiom malfacila sed kiom gxojiga doni vidon al malsanuloj. Ni cxiuj kredis ke tia laboro ja donas bonan imagon de Espernato inter la popolo kaj tio helpos nin disvastigi nian lingvon.

= =

 

Nepalo nun iras tra nekredebla trasformado. La politiko jam farigxis la plaj amuza sporto.

 

Plej nova evento: La ministrino pri agrikulturo kaj kooperativo S-ino Karima Begum manfrapis al altnivela registara oficisto en lia oficejo cxar li ne povis sendi al sxi luksan veturilo kiam sxi alvenis al la flughaveno de la distrikto de tiu simpatia persono. Li, sxokite, ne povis ecx diri ion ajn aux savi lin, li vundigxis je lia okulo kaj ecx lia okulvitro rompigxis.

 

La organizajxoj de registaraj oficistoj jam ekis protestadon. Kaj la viktimo jam plendis al la polico por puni ls ministrinon.

 

Tio estas nur unu ekzemplo de troigo de nepalaj ministroj. La hxaoso okazis kiam la plej granda politika partio en la Konstitucia Asembleo rezignis cxa tiu partio vidis ke la prezidento agis kontraux la konstitutico  por savi la cxefo de la armeo. Kaj, la malgrandaj partioj, kiel malsataj vulpoj, formis registaro haste. Ili unue prenis malvenkitaj kaj koruptaj homoj por igi ministro kaj la kabineto ankaux etis farita tiom granda (pli ol 24 personoj) cxar la reganta partio inter ili volis felicxigi cxiujn politikistojn. La nuna registaro estis formita post la subteno de 22 malgrandaj partioj (kelkaj jam forprenis subtenon). Do, vi povas vidi kvazaux televida programo la sporton de nove bakitaj politikistoj. La miinmstoj pensas ke ili povas fari cxion ajn. Nur antaux unu semajno eble, unu el la ministroj mem rompis la registaran auxton cxar tiu ne bone funkciis ie.

 

Dank' al kelkaj partioj kaj subteno/devido de internaciaj organizajxoj ke ni okazigis la elekton de Konstitucia Asembleo. Ni havas 61-membra kontstucio kaj ni devis fini la taskon de verkado de la konstitucio en 18 monatoj (pli ol unu jaro jam pasigxis) sed la membroj nun estas pli okupitaj je formado/disfaligo de la registaro aux sercxo por plej koruptemaj segxoj por gajni monon. Tio estas Nepalo, mi povas diri.


2009/11/04

Santendaro de Esperanto-Klubo de Katmando

Mi ne scias kiom da malsanulojn Dr Zamenhof kuracis en sia vivo. Sed Dank' al Esperanto, pli ol 550 da okulmalsanuloj ricevis kuracadon en Nepalo, pere de klopodo de Esperanto-Klubo de Katmando (EKKo).

En Junio, mi instruis Esperanton al 8 gejunuloj ĉe "School of Creative Communications". Ili bone lernis dum la kurso kaj paroladis sed post la kurso, ili nature ĉesis praktikadon. La gelernintoj unue intencis fondi klubon kaj mi proponis ke ili anstataŭe aliĝu al NEspA. Ili konsentis kaj unu el ili venis al NEspA oficejo. Mi klarigis al la kunveno ke la novaj lernintoj volas esti membroj. Mi estsas ĝoja ke mi trovis gejunulojn kiuj volas servi la socion kiel parto de Espernato-movado.

Ni jen fariĝis kvazaŭ nova grupo sennoma. Ni, kiel unua paŝo, decidis okazigi okulsantendaron. Neniu inter ni estas kuracistoj. Unu estis okulmansalulo do li scias kiom grava estas tia programo, precipe por malriĉuloj. Ni diskutis pri ebleco kun multaj registaraj kaj neregistaraj oficistoj, kuracistoj, importistoj kaj vendistoj de medikamentoj, lokaj kluboj, maljunuloj kaj aliaj okulmalsanuloj. Ĉiuj diris ke estas fakte grava kaj enda laboro. Por labori kun la registaraj oficoj, ekzemple, ni bezonas nomon. Do, ni preskaŭ hazarde nomis sin "Esperanto-Klubo de Katmando"(EKKo). Eestis Anil, Navindra, Kailash, Sarmila, Rina (Niru ĵus antaŭ la programo flugis al Britio; Govinda kaj Basanta ne povis veni) kaj mi en la grupo.

Do, poste ni kolektis mondonacojn. Venis malgrandaj sumoj el diversaj kompanioj, industrialistoj, komercistoj ktp. Ĉefe subtenis nin la vendistoj de medikamentoj kiuj donis al mi grandajn kvantojn de bezonataj medikamentoj. Mi persone tamen ne multe povis labori. Krome ankaŭ venis kritikoj, suspektoj kaj falsaj promesoj, pri kio ni ne multe zorgis.

Dume ni laboris por aranĝo de venejo. Ni finfine iris al la monaĥejo en Balambu por aranĝi lokon. La venejo estis terevada budhisma monaĥejo "Pranidhipurna Mahavihar". La bonzo de la monaĥejo "Sukha" estis tre entusiazma por okazigi tion en la monaĥejo, por la maljunaj kaj malsanaj vizitantoj. Ni elektis tiun lokon ĉar venas multaj malunuloj regule al la monaĥejo kaj mi volis unue servi ilin. La bonzo aparte kolektis gejunulojn kiuj venis tien por studi bazan budhismon, nome Parijati. Jes, ni aĉetos manĝaĵojn por la kuracistoj kaj voluntuloj, kaj estis persono en la monaĥejo kiu kuiras tie regule. Ŝi konsentis helpi nin. Poste, ni afiŝis ĉe muroj de kvar vilaĝoj kaj ankaŭ pendis grandajn afiŝojn ĉe stratoj.

Vendrede loka televikanelo Avenues TV intervjuis la prezidanton Anil Ratna Tuladhar. Mi mem ne povis rigardi ĝin sed ili diris ke estis longa, preskaŭ dum 30 minutoj. Li havis sanĉon paroli pri Esperanto kaj la santendaro.

Do, la nove fondita klubo de gejunuloj, EKKo, okazigis okulsantendaron en vilaĝo Balambu, ĉirkaŭ 8 kilometroj okcidente de Katmando la 31an de oktobron 2009. Ĝi vere estis nia una paŝo al laboro per Esepranto por la socio. Venis kuracistoj de BP Koirala Lions Okulstudo-Centro TU Teaching Hospital.

Ni atingis al tiu monaĥejo je la 7.15 matene. La vetero estis malvarmeta. La lokaj voluntuloj jam estis pretaj. Ili malfermis giĉetojn; homoj jam estis starantaj je vico. Ĉar plej parte de malsanuloj estis maljunaj, oni akceptis kelkajn nomojn el unu persono en vico. Por faciligi la maljunulojn, aliaj voluntuloj iris kie staris ili kaj prenis nomojn. La malsanuloj ricevis nur pecojn de papero kun numeroj por ke ili ne devos stari en vico dum longa tempo kaj nur iliaj numeroj helpos ilin atingi al la kuracistoj.

Venis la teamo de kuracistoj: Estis D-ro Jeevan Kumar Shrestha kiu gvidis la teamon. La teamo estis bonvenigita. Post kunmanĝetado, ni iris al preĝejo. La preĝado laŭ budhismo dauris dum ĉirkaŭ 30 minutoj; ĉeestis gebonzoj, kuracistoj, voluntuloj, malsanuloj kaj ni. Kaj sekvis mallonga soleneta programo.

D-ro Shrestha aplaŭdis ke la monaĥejo donis ejon por la tendaro. Li ankaŭ diris ke la klubo devas nun iri al diversaj lokoj de Katmando ĉar la kuracservo tie jam ne estas atingebla por ĉiuj.

Bonzo Sukha diris ke kuracservo estas grava en budhismo kaj estas sia prozuro aranĝi lokon por tiu sankta servo al homaro.

La prezidanto de la klubro Tuladhar diris ke estis la unua paŝo de la klubo. Li diris ke post lernado, la gelernintoj volis labori por la socio kaj tion ili trovis kiel la plej taŭga kaj ebla laboro.

Estis plano disdoni memoraĵojn al la kuracistoj post la kuracado sed ni volis fini la aferon tuj. Do la bonzo disdonis memoraĵojn, t.e., statutetoj de la Budho al la kuracistoj. Kaj Tuladhar disdonis ŝalojn al la gebonzoj.

Jen komencis kuracado. Estis kelkaj ĉambroj tie sed preskaŭ malplenaj; ni aranĝis tablojn, seĝojn kaj benkojn. Oni ekzamenis vidkapablon ekstere. Du ĉambroj estis por kuracistoj. Unu ĉambro estis por provi taŭgan fortecon de la okulvitroj ricevotaj. Alia ĉambro estis por purigado de okuloj por malsanuloj. Ni disdonis akvon kaj sukon al la vizitantoj. Ĉio iris preskaŭ glate malgraŭ homamaso, ĥaoso, plendo, grumblo kaj aplaŭdo. Multaj homoj devis stari sub suno dum pli ol du horoj. Kelkaj homoj ricevis seĝojn aŭ benkojn kaj aliaj staris sub suno, sekve aliaj iris al hejmo aŭ bazaro ĉar ili scias ke iliaj vicoj venos nur post du horoj. Ni aŭdis ke ne ĉiuj povis veni ĉar estis sezono de rekolto kaj pro tio, aŭ malsanuloj ne povis veni por ekzameniĝi aŭ ne povis kunporti iliajn malsanajn gepatrojn.

La malsanuloj venis el diversaj lokoj : Plej multaj estis el kvar proksimaj vilaĝoj - Balambhu, Satungal, Thankot, Matatirtha. Aliaj venis el Khanikhola, Katmando kaj ankaŭ Patano. Estis ekde 8 jaraĝa ĝis 87 jaraĝa. Ĉiuj havis saman deziron -- vidi la mondon pli klare.

Venis ĵurnalistoj. Avenues TV devove intervjuis nin. Vole ne vole, ankaŭ mi iomete parolis pri Esperanto antaŭ la kamerao.

La kuracistoj estis tiom okupitaj ke ili eĉ ne havis tempon tagmanĝi. Ili tre malfacile povis lasi ĉambrojn por manĝi. Ili devis aranĝi tempon inter si tiel ke unu manĝas kaj aliaj laboradas. Simile okazis ankaŭ voluntuloj kaj ni, la organizantoj.

Venis tiom granda amaso ke ni devis ĉesi aliĝadon je la 1.00 ĉar la kuracistoj diris ke se aliĝado daŭorus oni devus labori ĝis nokto kaj tielmaniere oni ne povos bone kuraci ilin.

Pli ol 107 homoj bezonis okulvitrojn kaj 24 da homoj bezonis operacion de katarakto. Tio estis nia respondeco ke ni aranĝos ĉion senpage. Jen, unuflanke estis nia plezuro havi sanĉon servi al tiom multe da homoj sed aliflanke ni ekŝvetis ĉar la monsumo ni kolektis ne estis sufiĉa por fari tion. Ni ne sukcesis kolekti tiom da mono kiom ni celis kaj venis pli multe da patientoj ol ni kalkulis. Do, ni simple silentiĝis kaj helpis la la malsanuloj de kernoj de niaj koroj.

Je la fino, ni dankis al la kuracistoj kaj la bonzo donacis al ili librojn pri Budhismo. Ni, organizantoj, ankaŭ ricevis la librojn. Ni kun dankemo adiaŭis la kuracistojn. Ili estis dekope en unu aŭtomobilo, tre malfacile veturis ili, estis simpatiaj.

Poste ni dankis al la voluntuloj kaj disdonis al ili atestilon por iliaj helpoj. La bonzo disdonis librojn akaŭ al ili. Antaŭ la fino, mi klarigis pri Esperanto : ĝia origino, celo kaj disvastiĝo en Nepalo.

Dum tuta tago, ni ne varbumis pri Esperanto en la tendarejo. Kvankam nia intenco ankaŭ estis diskonigi nian lingvon al la socio, ni ne estis laŭtaj: Ni nek starigis nian flagon, nek la nomo de nia klubo estis en grandaj literoj. Ni simple pendis grandan verdan afiŝon ĉe la muro kiu donas nomojn de la subtenantoj kaj helpantoj kaj plej malsupre estis nomo de nia klubo. Ni nur volis ke homoj memoru ke tiuj afablaj homoj kiuj aranĝis ĉion havas ion komunan inter ili kaj tio estas Esperanto. Pro tio, ni ĉiuj estis en niaj T-ĉemizo kun Esperanto-flago. Ni kredis ke poste ili mem kaptos ŝancon scii pri Esperanto kaj ili mem montros intereson lerni la lingvon. Tion ni vere deziris. Ni simple diris ke ni apartenas al malgranda grupo de homoj kiuj lernis Esepranton kaj diris ke ĝi estas internacia lingvo preter religioj, rasoj, kastoj etnaj baroj ktp. Nature venis demandoj el al amaso pri Esperanto kaj pri esperantistoj kaj tiel ni klarigis pri ĝi. Multaj el ili montris deziron lerni ĝin en estonteco.

La tuta programo kostis al ni ĉirkaŭ 1,000 euroj. Nepre estis granda monsumo. La mono ni kolektis ne etis sufiĉa kaj nun ni devige estis pretaj pagi malgrandajn sumojn el niaj poŝoj. Ni ĉiukaze estas tre tre feilĉa ke Esperanto vere fariĝis utila por pli ol 500 homoj! Tio signifas ke unu malsanulo ricevis servon kontraŭ 2 eŭroj. Ĉu tio ne estas malmulte kosta? Cetere Zamenhof mem estus tre feliĉa ke multaj okulmalsanuloj resaniĝis pro Esepranto se li vivus hodiaŭ (aŭ li mem kuracus kelke da homoj).

Tio ne estis la fino de la programo. Lunde ni aranĝis senpagan operacion de kararakto por 12 homoj. Fakte estis 23 da patientoj. Ni organizis kunsidon kun ili dimanĉe kaj trovis ke multaj ne povis esti operaciitaj ĉar estas rikolto-sezono kaj eĉ tiuj majunuloj devis labori en la kamparo. Do ni honoris al tiuj kiuj preferis rikolton ol videblecon. Aliaj ne povis esti ĉar ili havis aliajn malsanojn (ekz sango-premo) kaj do ne estis taŭga por operacio. Ni pagis tuton de la operacioj al la hospitalo. Krome mi prezentis honorarion al la kuracistoj. Post unu semajno, ni aranĝos okulvitrojn al la bezonantaj malsanuloj.

2009/11/01

EKKo okazigis okulsantendaron en Balambu



















La gebonzoj, voluntuloj kaj EKKanoj

2009/10/28

Ĵunalisma vizito al Japanio

De 20a ĝis 24a mi estis en Japanio.
Estis nepre interesa sperto reviziti la saman landon nur post du jaroj.

18a Oktobro 2009
Mi flugis al Bankoko je la 1.30 post tagmeze; ĝi flugis eble 20 minutoj malfrue. Flugado estis interesa kun nepala amiko Jiban BC. NI alvenis al Bankoko je la 18.30 vespere. Ni hazarde trovis iun nekonatan knabinon el Katmando. Tre rapide ŝi rakontis al ni pri sixa vivo. Ŝi loĝis en Japanio, studante. Ŝi trovis amikon el Nepalo tie kiu ankaŭ laborante studas tie. Ili enamiĝis, loĝis en sama ĉambro de jaroj. Antaŭ unu monato, ili revenis al Katmando, por edziĝi kaj ŝi lasis lin. Post unu semajno, ŝi ricevis mesaĝon ke li edziĝis, kun alia knabino! Ŝi tuj aranĝis monon por reflugo al Katmando, veturis rekte al la vilaĝo de tiu knabo (kiu estis el distrikto Nwalparasi) kaj renkontis lin. Ŝi estas tiel afabla, ŝi pensas ke li daxure amas ŝin sed li devi edziĝi nur ĉar liaj gepatroj volis tion. Stulte! Je la 22.10, ni flugis al Narita.

19a Oktobro 2009
Ni atingis al Narita ĉirkaŭ je la 6.20. Ni ne vidis ian problemon eniri Japanion. La vetero ne etis tiom malvarma kiom mi divenis. Tiu nepala knabino venis por helpi nin ŝanĝi monon kaj por preni bileton de la buso al nia hotelo. Dankon al ŝi. Mi trovis ke jenoj tre multe kostis tie. Se mi ne eraras, dum mia pasinta vojaĝo USD 1 kostis 127 jenoj kaj nun ĝi kostas nur 87 jenoj. Do, mi ricevis malmulte da mono.

Ni atingis al la hotelo post eble du hora veturado al la hotelo ANA InterContinental (www.anaintercontinental-tokyo.jp), ĉe Akasaka, Minato-ku de Tokyo. La hotelo estis luksega. Ni poste trovis ke la ĉambro ne estis preta. O dio! Ni estis iom nervoza, mi telefonis al S-ino Saito, nia prizorgantino. Ŝi diris ke la ĉambro estis mendita sed ni riceovos ĝin nur poste. Do kontente, ni promenis ĉirkaŭe. Tre bedaŭrinde, tiu loko ne estis taŭga por turistoj. Estis la granda ŝoseo, registaraj oficejoj, Usona ambasadorejo kaj palaco de la Japana Empereisto, sed mi volis viziti iun lokon kie mi povas vidi vivstilon de ĝeneralaj japanoj.

Hazarde, ni trovis nepala restoracio "Mandala". Ni iris ene por koni homojn, sed la posedanto ŝane ne estis bonveniga. Do, ni lasis ĝin. Mi troxi grandan afiŝon de Newa Jagaran Manch tie.

Post tagmeze, post la 3a ni ricevis la ĉambron. Tio vere estis luksega. Mi eĉ ne povas rakonti pri ĝi. Mi estis en la ĉambro 1807. Vespre mi kaj Jiban promenis. Li ne estas promenema kaj tuj ektimas kiam ni perdas vojon.

20a de oktobro 2009
Matene ni havis luksan matenmanĝo ĉe la hotelo, ĝi kostis 3,900 ĉirkaŭ jenoj (vi scias mi ne devas pagi ĝin). Ni renkontis je la 9.15 kaj kune iris al la prelegĉambro - tio estis en Kasumigaseki Building, je 8a etaĵo, tio estis la oficejo de ADB. Estis interesa renkonti aliajn partoprenantojn el multaj aliaj landoj: Afghanstano, Azerbaiĝano, Bangladeŝo, Kombodio, Ĉinio, Fiĵio, Barato, Indonezio, Kirgizio, Malajzio, Pakistano, Filipinoj, Solomons Insuloj, Sri Lanko, Taĝikio kaj Tajlando. Kun kelkaj mi jam korespondis antaŭe.

Worapot Manupipatpong, la direktoro de Capacity Building and Training de Asian Development Bank Institute (ADBI) bonvenigis nin. Ni ĉiuj staris por komuna fotado. Post tagmanĝo Niny Khor de ADB parolis pri "Poverty Impact of the Global Financial Crisis". Poste Mario Lamberte, la direktoro de Research ADBI prelegis.

Ni iris la drinkado vespere. mi drinkis tri glasojn da biero. Estis paroli kun diversaj homoj pri divesaj temoj ĝis malfruo.

Poste, mi, knaboj de Afghanstano kaj Srilanko kaj knabinoj de Bharato kaj Pakistano kune veturis al Ginza, sed tio jam estis malfrua kaj vendejoj estis fermitaj. Poste ni promenis al Rappongi. Tio estas fama loko por drinkejoj. Venis afrikano-usonanoj en stratoj por proponi al ni vizito al nudaj drinkejoj. Ni sukceis eviti tion. Reirinte al hotelo, ni trinkis en drineko. Unu glaso de Coke kostis la ni 650 jenoj. Ni atingis al la hotelo eble je la 1.45 matene.

21a de oktobro 2009

Ni iris al lernejo. Seiichi Kanise, la Journalist and Dean, School of international Japanese Studies, Meiji University prelegis pri ĵurnalismo en Japanio. Poste Biswa Bhattacharya prelegis pri Infrastucture Development in Asia. Post manĝado, ni aŭskultis al Graham Watts, el International Institute of Journalism.

Ni sukcesis uzi reton en la lernejo. Tio estis bonega ke mi povis legi mesaĝojn de samideanoj. Mi hezitis uzi ĝin ĉar en la hotelo, tio tre multe kostas, te. 1000 jenoj por 15 minutoj.

Vespere mi decidis promeni sole sed tio ne eblis, Jiban ankaŭ vois veni kune. Ni iomete vagadis al Rapongi. Sed, li mem ne volis promeni kaj ankaŭ ne lasas min sole vagadi. Tiel mi malmulte ĝojis la estoson. Mi ĝojis kiel japanoj, precipe gejunuloj ĝuis kolorplenan vivon nokte, post laciga laboro dum tuta tago.

Nokte, en la ĉambro mi trovis mesaĝon de Mahesh, frato de Navindra. Li diris ke li atendas mian telefonvokon. Sed li bone scias ke estas tiel malfacile telefoni el tiu luksa hotelo.

22 a de oktobro 2009

Matene mi sole promeis en ĉirkaŭo je la 6.15. Estis interesa soleca loko kun multaj modernaj domegoj. Mi atingis al la regiono kie estis multaj registaraj oficejoj, ministrejoj ktp. Mi hazarde ricevis fakson de Juko Saguchi. Ŝi sendis ĝin al mi la pasintan vesperon. Ŝi diris ke ŝi legis mian blogon kaj pere de tio ŝi volis akompani min al JEI. Mi tuj iris al la kongresĉambro, uzis komputilon kaj rete respondis ke hodiaŭ estos bonega se ŝi povas aranĝi tempon. Ni tiel per la reto aranĝis ke ŝi venos je la 5.30, kiam la kurso finiĝos, kaj ni kune veturos al JEI. Ŝi tuj konsentis veni je la 5.30 vespere. Interese ŝi povis uzi reton ĉie kaj tuj respondi al mi.

En la kurso, ni aŭskutis ĉefe de Dirk Asendorpf, pri etoso-ĵurnalismo. Li opinias ke multaj etoso-ĵurnalistoj troigas la aferojn kaj batalas por verdiĝo kaj ofte preterpasas alaijn gravajn praktikajn aferojn. Mi klarigis al li kiel etoso-ĵurnalistoj havas problemojn kiam ili skribas pri kaj por verdiĝo, mondvarmiĝo ktp. Li diris ke etoso-ĵurnalismo en la tuta mondo estas longa batalo kaj ni devas daŭrigi ĝin.

Post manĝado estis prelego de Anbumozhi Venkatachalam, Capacity Building Specialit, ADB. Li prelegis pri Adaptation to Climate Change in Asia and the Pacific. Lia prelego ne estis alloga ĉas li anstataŭ paroli pri la problemoj, li nur tiris nin al kio ADB jam faras por tiu afero.

Dum teumado, mi haste iris al la hotelo por preni miajn donacojn por JEI. Mi poste vidis ke la fina parto de la programo nur estis alvoko por sugestoj por ĝia plibonigado.

Kiel planite, Yuko venis al la oficejo je ĝusta tempo kaj atendis min kiam mi eliris el la prelegĉambro. Tiel ĝoje!!! Mi vidis unuan esperantiston en Japanion post kvar tagoj. Ni mallonge babilis kaj ekis al JEI. Sed tuj, apud la kongresejo, mi trovis ke ne estis mia monujo en mia pantalono! Mi nature estis nervoza. Mi tute ne povis pensi kie mi lasis ĝin. En ĝi etis mia havaĵo : tuta mono, kartoj kaj aliaj dokumentoj kiun mi devas porti. Mi kune reiris al la prelegĉambro kaj serĉis sed trovis nenion. Kaj petis al la oficistoj ĉu ili povas iel trovi ĝin. Ili telefonis al la hotelo kaj venis respondo ke ili jam ne trovis ĝin.

Mi kaj Yuko revenis al la hotelo, petis alian ŝloskarton al mia ĉambro kaj mi kuris tien. Dank' al dio, mi vidis ke mia monujo kuŝis tie. Mi trankvile revenis kaj kune veturis al JEI; la veturado dŭris ĉirkaŭ 30 minutoj. Ni perdis unu horon pro tiu ĥaoso. Etis ĝoje vidi la saman verdan domon, plena je esperantaj libroj. Gesinjoroj Isino atendis min. Yuko jam diris al ili ke mi venos malfrue pro la perdiĝo. Do, s-ino demandis al mi pri tio ankaŭ. Mi klarigis al ŝi la kialo de mia vizito.

Mi ĝojas kiam mi vidis ke mia libro "Vojaĝo" estis tie por vendi. Mi poste montris mian Nepali-Espernato-Vortaron. Li diris ke li ankoraŭ ne vidis ĝin. Bedaŭrinde NEspA jam ne sendis nian grandan laboron al JEI. Estis mia granda plezuro persone donaci la vortaron al JEI. Li reciprokis min per donacodo de eta Esperanto vortaro. Amuze. Ili proponis al mi vespermanĝi. Mi mi ne plu vois manĝi ĉar mi estis jam sata, pro troviĝo de mia monujo.

Mi vidis ke estis malgranda grupo de geesperantistoj kiuj praktias la internacian lingvon tie. Mi fotiĝis kune.

Poste ni iris al nelapa manĝejo Oldbazar. Tio estas denove interesa. La posedantoj diris ke la sama grupo de nepalanoj havis kvar restoraciojn en Tokio. La manĝaĵoj estis bongusta. Ili demandis min pri la mono kiun NEspA kolektis je nomo de Apsana, pri IHR kaj aktuala movado en Nepalo. Je la fino, ni fotis nin kaj mi donacis memoraĵon el Nepalo al ili. Krome mi povis donaci "Vojaĝo"n al Yuko. Ŝi estis simpatia, kiu denove ĝis mia hotelo akompanis min. Ŝi diris ke ŝi devas veturi dum ĉirkaŭ 90 minutoj por atingi al ŝia hejmo; ŝi loĝas apud Jokohamo.

Nokte, en hotelo, venis telefonvoko de Mahesh, frato de Navindro. Ni longe parolis pri dieversaj aferoj. Li diris ke estis tiom malfacila por nepalanoj aranĝi tempon post studado kaj laborado. Li tamen promesis veni al la hotelo la sekvontan tagon kaj transdoni la komputilon por Navindro.

23a Oktobro 2009

Estas al fina tago de nia programo. Ne estis prelego sed ni kune vizitis al NHK, la japana televido-kompanio kaj JICA, la japana agentio por internacia kunlaborado. Estis nepre interesaj, sed inter la du programoj estis tiom longa libertempo sed ni ne povis uzi ĝin por libera promenado. Do nia tago iris preskaŭ vane.

Jen vesperiĝis. Ni kune iris al Foreign Correspondents' Club Japan per buso. Ni vidis tion tra la busfenestro kiun ni ne vidi rekte. Etis amuza merkato de luksaĵoj. Ni drinketis kaj venis tempo de juĝo.

Estis alia problemo ke ne venis nia nepala ambasadoro al Japanio, Ganesh Yonjan. Ĉiuj venis sed nur lia seĝo estis vaka. Tio ne estis bona. Tamen, finfine, li alevenis kaj petis pardonon ĉar li devis ĉeestis en la promgramo kie venis nepala minstro por io.

Sekvis unu anonco post alia kaj mia koro batis rapide. Mi ricevis trian premion, kion oni diris "Second Runner Up". Mi nek estis feliĉa nek malfeliĉa. Mi esperis pli ol tio sed kiam mi vidis mian nepalan amikon, kiu ricevis nenion, mi kontentigis min. Mi aŭdis multaj grumblojn de tiu partoprenantoj kiuj ne sukcesis ricevi premiojn. Nature.

Oni proponis min celebri la venkon. Sed mi diris ne, ĉar mi esperis ke venos Mahesh kun la komputilo por Navindro. Mi atendis multe en la hotelo sed nek li venis nek lia telefono.

24a Oktobro 2009

Matene mi pakis miajn vestaĵojn kaj kune veturis al la elektronika bazaro Akihabara kun amiko el Fuĵi kaj Jiban. Mi havis intencon aĉeti malnovan porteblan komputilon. Sed mi ne povis denove decidi ĉar mi tamen esperis ke Mahes lasos lian komputilon al mi. Kaj, estos malfacila porti du komputilojn al Nepalo. Jiban aĉetis malnovan komputilon de Dell malmultekoste, je 25,000 jenoj. Mi fakte ne havis tempon por vagi en la interesa kavartalo, tamen mi aĉetis plastan horloĝon por mi kaj ludilon por mia filo. Do ni hastis al la hotelo. Ni uzis la multekostan busservon al la flughaveno kaj ekis. Strange estis iom malvarme tiam. Kaj, post longa ekzamenado, marŝado tra luksa bazaro de la flughavno kaj teda atendo, kiam mi atingis al la flugmaŝino, mi vidis por la unua fojo ke pluvis en Japanio. Eble pluvo ne vois doni sin al ni.

Ni dormis en luksa hotelo de flughaveno de Bankoko. Antaŭ tio, mi iomete vagadis en la luksa bazaro, nur por trarigardi. Mi vidis ke ĉio multe kostis, tro multe kostis.

25a Oktobro 2009
Ni pretigis sin la la flugo al Katmando matene. Ni ne povis kredi ke ĝi malfruiĝis je 30 minutoj! Thai aerlinio, la plej akurata linio en la mondo, probable, ankaŭ malfruiĝis. Mi serĉis, eble ĝi perdis rilaton kun horloĝo ĉar ĝi jam proksimiĝis al Katmando. Mi tralegis vojaĝlibron de Bhisma Upreti "Ghar Pharkane Din". Kaj mi demandis sin, kial mi jam ne sukceis eldoni mian vojaĝrakonton pri Japnio? Jam pasis pli ol du jaroj...

[fotoj sekvos poste]

2009/10/22

Tria tago en Japanio

Estis bonega hieraux ankaux. Ni multe lernis pri ekonomio, financa krizo kaj jxurnalismo.

Vespere mi promenis al Rapongi kun nepala amiko. Sed tiu amiko ne sxatas promeni eble. Li ecx ne lasis min sole promeni kaj mi poste frue dormis. Estas iom malfacila regiono de Tiokio. Nenio estas tie cxi krom registaraj oficejoj kaj mangxejoj. Mi tre volis viziti al ekeltronika merkato, eble tio ne okazos cxi foje.
Mi esperis ke frato de Navindra telefonos aux venos al mi. Sed tio ne okazis. Li ecx ne sendis al mi retmesagxon. Mi scias nepalanoj en Japanio estas pli multe okupitaj ol japanoj. Li lasis al mia hotelo mesagxon ke mi telefonu al li. Mi tion ne povas fari. Por li, telefoni estas pli malfacila ol al mi. Tre bedauxrinde. Navindro ne ricevos la komputilon cxar mi mem ne povas iri al tiu sinjoro kaj li ne venos por lasi min.
Interese venis fakso de Yuri Saguchi. Sxi volas min gvidi al JEI. Mi tre volas renkonti sxin. Eble sxi venos hodiaux kaj do ni kun epovas promeni.
Morgaux mi estas pli okupita cxar ni havas planon viziti al NHK kaj JICA. Vespere okazos la premio-disdona programo. Mi multe multe esperas ke mi venkos. Nur dio scias.....
--
Razen Manandhar

2009/10/21

Unua tago de seminario

Hieraux estis la unua tago de nia seminario. Mi multe lernis pri monda financa krizo kaj respondode japanio.
Nokte mi promenis al Ginza kaj Rappongi. Estis agrabla.
Kaj mi drinkis tri glasojn da biero dum la vesper mangxeto.
Mi revenis al hotelo je la 1.15 matene!!!
Mi ne scias kiom malproksima estas JEI de tie cxi. Mi sxatus viziti la agrablan oficejon.


--
Razen Manandhar

2009/10/20

Mi gxojas gajan programon en Japani

Saluton.
Nu mi estas en Japanio. Mi jxuas la trajnadon kaj seminarion. Multaj inteligentaj profesoroj ktp prelegas pri komunaj problemoj de Azio. Ili multe parolas kial aziaj landoj estas ricxaj kaj malricxaj.
Neniu jam kontaktis min. Mi ne pensas ke mi havos tempon viziti iun.
 
Mi estas en Hotelo ANA Intercontinental kaj la programo estas ne ADB oficejo. Gxi estas en Akasaka region.
 
Hi.
I'm fine here in Japan. It is very interesging workshop. A very tight schedule is governing us. New place, new people. Everything is fine.
 
Nobody has contacted me and I don't think I will contact anybody.
 

 

--
Razen Manandhar

2009/10/17

Jen mia plano de vojagxo

Mi estas unu el 22 bonsancxaj (kaj eble ankaux kapapblaj) jxurnalistoj de Azio por esti en la seminiario por jxurnalistoj en Japanio. Kvar el ili estos premmiiita per divesaj kategorioj de Developing Asia Journalism Awards.
Cxu mi ricevos la premion? Mi estas esperoplena ke jes. Sed nur la tempo decidos. Mia koro multe batas....
Jen estas mai plano:


18 Oct Sun Kathmandu LV - 13.50 TG320
18 Oct Mon Bangkok AR - 18.25
18 Oct Sunday Bangkok LV - 22.10 TG640
19 Oct Mon Narita AR - 6.20

- -

24 Oct SAt Narita LV - 11.00 TG641
24 Oct Sat Bangkok AR - 15.30
25 Oct Sun Bangkok LV 10.35
25 Oct Sun Kathmandu AR 12.50
La labor-lernado okazos cxe:

ADB Institute on the 8th Floor, Kasumigaseki Building, 3-2-5 Kasumigaseki, Chiyoda-ku, Tokyo. (http://www.adbi. org/about.adbi.locationmap/).
Mi logxos cxe:
ANA InterContinental Tokyo, 1-12-33 Akasaka, Minato-ku, Tokyo, 107-0052 Japan. Tel: (81-3) 3505-1111; FAX: (81-3) 3505-1155; Website: http://www.anainterconteinental-tokyo.jp/e/index.hitml

Estos mia plezuro renkonti gesamideanojn en Japanio. Bedauxrinde, mi ne havos tempon viziti ilin cxar mi estos tute okupita dum la tuta periodo cxe la oficejo. Iu ajn estas bonvena al mia hotelo dum mia restado.
--
Razen Manandhar (www.razeno.net)

2009/10/05

JEI senids inviton al NEspA al gxia kongreso

Japana Esperanto baldaux okazigos la 96an Japanan Esperanto-Kongreson en Kôhu, Yamanasi
la 10a-12a de oktobro 2009.

Mi estas tre gxoja ke JEI invitis ankaux al Nepala Esperanto-Asocio por partopreni en gxi. La invitilo venis la 29an de septembro. Al mi venis gxia CC. Tio fakte estas la honoro de japanaj gesamideanoj al nepala movado. Mi multe esperis ke la NEspA dissendos la invitilon al gixaj membroj aux arangxos iun sendi kiel parotprenanto.

Hieraux matene mi demandis pri tio al Poshraj kaj li diris ke li ne scias pri tio. Cxu? Tre bedauxrinde.

Kaj, kaj. Laux la oficiala retpagxo de NEspA, nur restas 5 tagojn por okazigi nian kongreson. Cxu jam ni bone preparis por tio?

2009/09/25

Feliĉan festivalon Daŝamion!



La tuta mondo konas Nepalon kiel malriĉa lando, sed tio nur donas al ili iluzian bildon de nia lando. Kvankam en granda parto de Nepalo vivas malriĉegaj homoj, ankaŭ vivas homoj kiuj estsa riĉegaj. Ili ne multe laboras sed gajnas monon per corupto, komisiono por vendado de brokantaĵoj, kampoj aŭ domoj. Tiuj kiuj ne volas labori kaj vojas tuj riĉiĝi, ili iras en politiko. La politikistoj ne laobras sed en malgranda periodo ili iĝas riĉegaj. Kaj la leĝo ĉiam malsukcesas kapti ilin aŭ devigi ilin pagi takson.

Do, venis Dashain, la plej granda festivalo de Hinduanoj. Nun estas la tempo kiam ĉiuj volas elspezi monon je vestaĵo, domoj, aŭtoj kaj manĝaĵoj. Vidu la kontrasto: En vilaĝoj mankas mono eĉ por pano kaj en urboj, la bankoj ne povas redoni monon al la homoj. Kie iras la bankbiletoj?

Tiel oni diras ke pro timo de registaro, riĉuloj elprenis monon el banko aŭ ili ne sendis iliajn profitojn lastatempajn al bankoj. Anstatraŭe ili kaŝas bankbiletojn en siaj hejmoj kaj do la bankoj vere mankas bankbiletojn. Estis du kialoj: unue, la homoj gajnis tiom da monon kontraŭleĝe kaj ne volas diri tion al la registaro. Due, ili gajnis tiom da monon sed ili ne volas pagi takson al la regisaro. Eble tio ŝokas eksterlandanoj, kiuj ĉiam pensas ke nepalanoj estas simpatiaj kaj laboremaj ktp.

Antaŭe ĉiuj homoj kiuj venis en Katmando por labori, gajni monon reiras al siaj hejmvilaĝoj. Dum festivalo la stratoj fariĝas malplenaj ĉar preskaŭ nur la indiĝenoj vivas tie ĉi. Nun tio ne estas tiom regula. Plej multe da enmigrantoj nun havas siajn domojn en Katmando kaj celebras la festivalon aparte en Katmando kaj nur malmulte da homoj reiras al siaj vilaĝoj.

Mi deziras al ĉiuj feliĉan festivalon Daŝamion.

Mi memoras ke dum pasintaj jaroj, NEspA organizis kunmangxadon antaux ol la festivalo. Cxi foje, ohi ne havis tempon.

2009/09/21

Foto de nia vojagxo


Ni staras apud la luksa restoracio kun amiko de Ihathari


Bela knabino de Hile

Geamikoj trapass modernan domon de Hile

Staras geamikoj cxe bazaro de Sindhua

Dangxera vojo al/el Chainpur

Spektaklo tra rompita fenestro

Tri inter ni pasis tra la rivero


Historia konstruajxo de Chainpur, nuntempe malbone zorgita

Tradicia laborejo-vendejo de nevara bronzisto.

Bela strato de Chainpur

Dambar Shakya faris tiun lampon antaux multaj jaroj.

Artoprena domo en Chainpur


Moderna domo cxe Basantapur

Ni maingxis bongustan momo-n cxe Basantapur


Estas la turo de Bhedetar


Gxi estas la cxefa registara domo de Dhankuta